Upprisa

Ég hef verið að velta því fyrir mér í dag hvers vegna upprisumessurnar þurfi endilega að vera klukkan átta á sunnudagsmorgni.  Kannski er það til þess að maður upplifi einhverjar píslir yfir þessa páskahátíð og komist þannig nær Kristi sínum.  Ég man ekki eftir því að nákvæm tímasetning hafi verið tekin fram í biblíunni.  Mér fyndist nær lagi, fyrst það á annað borð þarf að rífa sig upp á rassgatinu á hvíldardeginum, að gera það við sólarupprás.  Ég heyrði auglýsta messu í Þingvallakirkju klukkan hálfsjö í fyrramálið, en mér skilst að hún eigi einmitt að rísa þá, sólin.  Einhverjir ætla að hafa miðnæturmessu.  Nú er málið að skjóta öðrum messuhöldurum ref fyrir rass.

Þegar ég var krakki vorum við systkinin rifin á lappir á hverjum sunnudagsmorgni til þess að fara í barnamessu klukkan tíu eða hálfellefu.  Skrýdd betri gallanum, með mjólkurglas og banana í maga, örkuðum við út í Langholtskirkju og sátum þar ásamt tugum annarra vel greiddra barna úr stærsta hverfi borgarinnar og sungum um Jesúbarnið og ættingja þess.  Séra Árelíus sagði okkur sögur og gaf okkur biblíumyndir, sem voru Pókímonspjöld minnar kynslóðar.  Leikaramyndir voru liðin tíð á þeim tíma.  Reyndar rámar mig í einhverjar ABBA-myndir einhverntíma á æskuferlinum.

Einn sunnudagur var þó frábrugðinn, en það var blessaður páskadagurinn.  Minningin um hann hleypir enn í mig kuldahrolli.  Rifin upp úr rúmi á sjöunda tímanum eftir tvær svefnlitlar nætur í röð (var látin vera með rúllur í hári í tvo sólarhringa fyrir stórhátíðir og betri afmælisdaga), látin fara í sokkabuxur (sem ekki tilheyrðu uppáhaldsflíkunum), ísköld mjólk og ískaldur banani ofan í ískaldan næturhrollinn og svo marseraði gengið í ísköldum aprílmorgninum til þess að vera komin nógu snemma til þess að leggja heilan kirkjubekk undir risavaxna, úrilla, syfjaða og skjálfandi fjölskylduna.  Tók lágmark hálft páskaegg til þess að koma líkamshitanum í samt lag.

Skemmst frá því að segja að ég er löngu hætt að fara í upprisufest klukkan átta á páskadagsmorgni.