Íslendingar eru stoltir yfir eftirfarandi:

- Alþjóðabjörgunarsveitinni sinni

- Handboltalandsliðinu, en bara þegar það vinnur

- Útrásarvíkingum, einkum þegar þeir kaupa dönsk stórfyrirtæki

- Júróvisjónþátttakendum, en bara þegar þeim gengur vel

- Sjómönnum þegar þeir lenda í sjávarháska

- Öllum löndum sínum sem gengur vel í keppnum sem skipta engu máli

Það er nauðsynlegt fyrir íslensku sjálfsmyndina að vera best í heimi.  Við erum jú, þegar öllu er á botninn hvolft, nafli alheimsins.  Við kunnum ekki að vera stolt af hversdagslegum afrekum, heiðarleika, góðmennsku, baráttu fyrir sanngirni og réttlæti... því að taka þátt og gera sitt besta.

Nei, það þurfa að vera verðlaun til þess að Íslendingar nenni að "spá íessu".  Samt erum við flest í mesta lagi meðaljónar.  Höfum bara hversdaginn til þess að stæra okkur yfir.

Þegar íslenska handboltaliðinu gengur vel verðum við öll svo kát og glöð, og klökk af stolti, berjum okkur á brjóst og segjum:  "Assgoti vorum við góðir í gær, maður.  Stóðum aldeilis harðir í vörninni, maður."  Svo koma jafnteflin:  "Djöfull standa þeir sig illa, strákarnir.  Hrikalega voru þeir slappir í sókninni."  Þá, allt í einu, mega þeir eiga þetta einir.  Þá vorum við ekki lengur á vellinum með þeim.  Það er kannski þessvegna sem þeim gekk ekki nógu vel...  Sófakartöflurnar spiluðu ekki með...

Meiri dj... heimskan í þessum geitungum.  Ég held við ættum að éta þá bara svo þeir hætti þessu.

Nú er ég búin að vera í sumarfríi í tvo daga og hef eytt þeim að mestu fyrir framan tölvu.  Af því ég fæ aldrei nóg.  En ég er reyndar að dudda mér við skemmtilegheit... fyrir vini mína... þeir komast reyndar ekki að því fyrr en um næstu jól...

Enn ekki búin að mynda mér skoðun á tugmilljarðafyrirtækinu.  Það bjó til nokkra nýja milla í sínum röðum í dag.

Aldrei hefir mælst jafnregnþungur septembermánuður og síðastliðinn.  Mér verður litið út um gluggann og sé að október er í bullandi samkeppni.  Og ég að fara að rölta niður í bæ.